“Zij wil altijd alles perfect doen. En o-wee als dat niet lukt. Dan ontploft ze. Hoe lossen we dit op?”
Dit soort vragen krijg ik regelmatig van ouders. En daar zit vaak een hele wereld achter aan behoeften en overtuigingen van de ouders. Niet eens zozeer van het kind zelf. Hoewel mijn focus in dit geval echt op de ouders lag, wilde ik ook iets voor het kind betekenen.
Zo begeleidde ik ooit een meisje van 8 jaar dat ontzettend veel genoot van het creëren van nieuwe dingen. Het zat gewoon in haar natuur: iets bedenken, uitdenken tot in detail en dan proberen het in een vorm te gieten. Haar moeder maakte zich zorgen. Want ja… wat je in je hoofd prachtig uitdenkt, kan in de praktijk natuurlijk heel anders uitpakken. Met explosieve uitbarstingen tot gevolg. 💣
Perfectionisme was iets vervelends voor deze moeder.
En voor het kind? Niet eens zozeer. Behalve dan dat ze het gevoel had dat zij moest veranderen. Dat ze de lat niet zo hoog mocht leggen.
Ik gooide het over een andere boeg.
Ik maak namelijk een ruw onderscheid in extrinsiek en intrinsiek gemotiveerd perfectionisme. Die eerste zie ik – als je er teveel van inzet – als een sociaal geaccepteerde vorm van zelfsabbotage, om het maar even heel zwart-wit te zeggen. “Het perfect willen doen, gedreven door de angst om te falen of niet genoeg te zijn”. 💔
De tweede vorm… oehhh… daar gaat mijn eigen hart sneller van kloppen. Die tweede vorm is een soort innerlijke drive, een vuurtje, een passie, een supersterke wens om te creëren. Noem het bezieling. 💓
Dit is wat ik bij het meisje zag.
En oeiiiiii…. wat kan het dan naar voelen als de realiteit tegenvalt. Probeer daar als jong mens maar eens mee te dealen.
En dus… daagde ik het meisje uit om iets te bedenken wat ze wilde tekenen. Met alle details, vormen en kleuren. Ze nam er lekker de tijd voor. Daarna kreeg ze de uitdaging: probeer het zo lelijk mogelijk op papier te zetten.
Huh?! 🤔
Hoewel ze flink haar best deed om het zo lelijk mogelijk te maken, zag ik dat ze af en toe heel erg haar best deed (en dat was ook oké). Toen de tekening af was, keek ze er met een beetje schaamte naar en haalde quasi-ongeïnteresseerd haar schouders op. Ze was er niet super blij mee. Logisch.
Maar nu kwam het keerpunt: scheur de tekening in snippers, want met die snippers gaan we een kunstwerk maken. Dit keer zonder regels.
Wat denk je? Het meisje ging los, verloor de tijd en straalde de hele tijd van oor tot oor. Ook toen ze haar kunstwerk afrondde. ✨
De boodschap die zij mee naar huis nam? Een ‘mislukking’ kan altijd weer het begin zijn van iets nieuws.
