Over Anneke van der Vleuten - Langenhuijsen
Coaching vanuit verschillende expertises én persoonlijke ervaring
Ik ben Anneke van der Vleuten – Langenhuijsen (1980). Als gecertificeerd kindercoach, 1000dagen coach®, kindertalentenfluisteraar, communicatiekundige, én ervaringsdeskundige op het vlak van hoogbegaafdheid, buitenzintuigelijke waarneming en HSP combineer ik oplossings- en kwaliteitsgerichte werkvormen, systemische waarneming, bewustzijnsontwikkeling, positieve psychologie en een flinke dosis intuïtie en creativiteit.
- Gecertificeerd kindercoach en oudercoach
- Gecertificeerd 1000Dagen Coach: van zwangerschap tot 2,5 jaar
- Kindertalentenfluisteraar (opgeleid door Luk Dewulf en Els Pronk)
- Gecertificeerd behandelaar van trauma bij ouder en/of kind (TBT)
- 20+ jaar ervaring als communicatieadviseur
- Praktijk sinds 2021, voltijd coach
- Ervaringsdeskundige op het vlak van hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit
Maar achter al die kennis en werkervaring schuilt altijd een persoonlijk verhaal dat veel waardevoller is. Een verhaal over een vrouw die moeder werd… en eens met haar handen in het haar zat.
Het meisje dat té was…
Iedereen kent vast wel een kind dat net buiten de boot valt. Een kind dat zich anders gedraagt dan anderen. Dat anders denkt. Anders voelt. Een kind dat andere behoeften heeft. En niet door iedereen begrepen wordt. Laat staan gezíen wordt. Een kind dat zich terugtrekt, verstijft of juist in de aanval gaat. Een kind dat wegdroomt, pijntjes hier en daar heeft of voor een hoop onrust zorgt. Thuis of in de klas. Een kind dat weinig zelfvertrouwen lijkt te hebben. Of vertrouwen mist in de wereld om hem heen. Een kind dat volgens anderen probleemgedrag vertoont. Of een kind waarvan iedereen denkt dat het zo goed gaat, niet wetende dat het de superkrachten van een kameleon heeft…
Ik was zo’n kind.
Dit is mijn – of liever: ons – verhaal.
Een kennisspons, gevoelig en met een blik op de wereld die niet iedereen begreep
Ik was volgens sommige anderen te wijs voor mijn leeftijd. Te dromerig. Te ingewikkeld. Te gevoelig. Te lief. Te onhandig. Te eerlijk. En vooral fantasierijk, zachtaardig en op een gegeven moment… onzichtbaar. Wanneer ik ergens was waar het niet oké voelde, overschreeuwde ik niet. Dat lag niet in mijn aard. In plaats daarvan maakte ik me kleiner dan ik was. Ik stroomde mee met wat verwacht werd en besefte niet dat ik een eigen stem had. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt… dat uitte zich een tijdje in enorme driftbuien.
Ik heb het geluk gehad dat ik uit een super warm, stabiel en liefdevol nest komt. Ondanks dat was opgroeien een lastig pad. Ik had zeker wel vriendjes en vriendinnetjes, maar pesten, buitensluiten en soms ook fysiek geweld lagen op de loer. Pas toen ik een jaar of veertien was kreeg ik een vaste vriendengroep en bloeide ik op. Ik vond het belangrijk om onderdeel te zijn van die club vrienden en weer paste ik me aan. Wat ik écht vond, wilde en nodig had liet ik toen nog niet zien. Ik had dat nooit geleerd, dus ik stond er ook niet bij stil.
Ik was zeventien toen ik psychologie ging studeren en daarna communicatie- en informatiewetenschappen. De passie begon te stromen: dít vond ik nuttig, uitdagend en mateloos interessant. De keerzijde? Ik ging in de overdrive, want natuurlijk kon ik makkelijk mijn studietijd verkorten, dacht ik. En ja, dat lukte ook, maar ten koste van mijn gezondheid. Toen ik net twintig was had ik al mijn eerste burn-out te pakken. Ik krabbelde overeind, wilde afstand van alles en iedereen en ging een half jaar naar Zuid-Afrika: even helemaal los van mijn oude leven en mezelf opnieuw ontdekken.
Op zoek naar verbinding
Terug in Nederland zette ik mijn eerste stappen in het communicatievak en hoewel ik ervan genoot (en nog steeds), wist ik dat het niet genoeg was. Er kriebelde iets. Ik herinner me nog het moment dat het kwartje viel. Ik was 26 jaar, zat in de trein, keek naar buiten en wist dat ik een missie had: kinderen helpen meer zelfvertrouwen, rust en eigenwaarde te krijgen. Ik wilde hen bieden wat ik zelf zo nodig had gehad. Nieuwe tijden, nieuwe kennis, nieuwe kansen!
Maar waar te beginnen? Een opleiding tot yogadocent! Kinderyoga bestond nog niet, maar dat zou best eens wat kunnen zijn, dacht ik. Naast mijn communicatiewerk volgde ik vier jaar lang een opleiding tot hatha yoga docent, waarna ik mijn kinderyogapraktijk startte. Ik wist niet wat me overkwam! Ik zag hoe ouders enorm gestrest hun kinderen bij me dropten, blij dat ene uurtje even voor zichzelf te hebben. De kinderen hingen in de gordijnen en na een paar weken zuchtte ik gedesillusioneerd. Ik was er niet klaar voor. Ik was zelf ook jong. Ik had geen idee hoe ik die kinderen kon helpen als ik zelf geen plezier ervaarde in wat ik deed. Met lood in mijn schoenen vertelde ik de ouders dat de lessen niet meer doorgingen. Ik had zelf nog wat werk te doen…
Zelfkennis: op school én in organisaties
Ik wíst dat ik iets voor kinderen kon betekenen, maar de vorm had ik nog niet gevonden. Via een gunstige samenloop van omstandigheden werd ik in diezelfde periode gevraagd om bestuurder en mede-oprichter te worden van een nieuw havo/atheneum in Breda: het Orion Lyceum. Ik ging aan de slag met onderwijsvernieuwing. We ontwikkelden leergangen die kinderen stimuleerden zichzelf te leren kennen, hun eigen kwaliteiten te omarmen en vanuit daar de wereld te verkennen én zich de lesstof eigen te maken. Een mijlpaal in mijn leven!
Een paar jaar laten verhuisde ik naar de Alpen. Ik zette mijn eigen hotel-restaurant op in een populair skigebied en leefde zo’n zes jaar lang tussen de hoge bergtoppen. Eenmaal terug in Nederland pakte ik het communicatieleven weer op. Ik besefte dat het helemaal niet ging om die mooie website of een gelikte flyer. Mijn vak draaide altijd om: werken aan verbinding, elkaar begrijpen en vanuit daar stappen vooruit maken. In de loop der jaren ben ik daarom veel meer gaan doen op het vlak van organisatieveranderingen en interne communicatie. Het is zo mooi om te zien wat er gebeurt als mensen kwetsbaar mogen zijn en er ruimte is voor emoties en dialoog en dat alles in een veilige omgeving. De weerstand opzoeken en die ombuigen: daar zit de groei, ontdekte ik.
Onverklaarbaar niet-zwanger
Jaren gingen voorbij. Ik buffelde door en hopte van de ene job naar de andere. De ene functie was niet uitdagend genoeg, bij de andere was de werksfeer te toxisch. Wat mijn plek was? Ik had nog steeds geen idee. Toen ik 35 was wilden mijn man en ik dolgraag een kindje. Na twee jaar vol teleurstellingen gingen we een medisch traject in. Niemand had een idee wat er aan de hand was en wij hielden rekening mee met een toekomst zonder kind. Het was een harde uitnodiging aan mezelf om de liefde die ik zo graag wilde leren kennen in mezelf en in mijn huidige leven te vinden. Het was een uitdaging om niet te gehecht te raken aan de uitkomsten van dat medische traject en mijn leven ten volle te leven. En dat deed ik! Geduld, ongeduld, hoop en wanhoop wisselden elkaar af.
De geboorte van een moeder
En toen ineens zag ik twee streepjes! Na bijna drie jaar proberen, was ik zwanger. De vijfde IUI was gelukt! En hoe zwaar de zwangerschap (een arbeidsconflict, bekkeninstabiliteit, zes maanden misselijk en diabetes) en het voortraject ook waren, ik genoot van elke seconde. Zelfs de spoedkeizersnede onderging ik in alle rust en kalmte, want ik wist dat ons meisje er eindelijk was.
Ik dacht dat ik mezelf goed had leren kennen door de pieken en dalen in mijn leven. Door alle uitdagingen die me uitdaagden om als mens te groeien. In vertrouwen, veerkracht en eigenwaarde. Nou, ik kan je zeggen: niets is voor mij zo leerzaam geweest als moeder worden van dit bijzonder mensje. Vanaf de eerste dag al merkte ik hoe temperamentvol en gevoelig onze dochter was. Hoe alert en nieuwsgierig ook. Ze was nog geen jaar oud en we zagen al dat ze het liefst de dingen zelf deed, gefrustreerd als het niet lukte. En het moest natuurlijk zo snel mogelijk. Als baby had ze maag- en darmklachten en schrok van geluid en licht. Anderhalf jaar lang sliep ze nauwelijks. En ze huilde zeeën vol tranen. Als peuter bleef ze gevoelig reageren op prikkels en had vaak last van allergie en eczeem. Het temperament, de sterke wil, de behoefte aan autonomie en de enorme nieuwsgierigheid die haar leeftijd te boven ging begonnen haar te kenmerken. We waren er flink mee in de weer.
Gedoe op het werk, gedoe thuis
Na een lang verlof mocht ik weer aan het werk. Niemand vertelt je hoe het is om een kersverse moeder en werknemer te zijn. Twee jaar lang werkte ik alsof ik geen moeder was. En was ik een moeder alsof ik geen werknemer was. Thuis liep het ook niet op rolletjes. We hadden flinke problemen met het gedrag van onze dochter. Het leek wel alsof ze de wereld intens beleefde. Of dat nu op het vlak van emoties of intellect was, beweging, verbeeldingskracht of zintuigen. Zij stond óf vol aan óf haakte af. We merkten hoe snel, complex en diep ze nadacht. Een continue vragenstroom was aan de orde van de dag. Geen antwoord was bevredigend genoeg, want ze wist altijd wel een uitzondering te bedenken, hoe klein ze ook was. En dan die behoefte aan zelfstandigheid… en het vraagtekens zetten bij opgelegde autoriteit. Prachtig om te zien, maar ook een oefening in geduld en begrip voor ons als ouders. Wat ze in haar hoofd had zitten, wilde ze ook meteen zo kunnen. Faalangst en perfectionisme leken haar soms flink in de weg te zitten. Al die kwaliteiten bij elkaar op zó’n jonge leeftijd in dat hoofdje, in dat lijfje… dat eiste op een gegeven moment z’n tol. Rond haar tweede verjaardag had ze zo’n vijf keer per dag een enorme driftbui, die overging in slaan, schoppen en bijten. Natuurlijk is het voor een kind het veiligst om dat te doen bij degene die toch onvoorwaardelijk van haar houdt. Gevolg? Ik was de klos. Ze leek zo gefrustreerd en boos, maar het lukte me bijna niet om haar te kalmeren. Hoeveel liefde en aandacht ik ook gaf. Ik besefte toen nog niet wat er écht speelde…
Die periode had ik ook veel teveel op mijn bordje op het werk. Omdat er geen ondersteuning kwam vanuit de organisatie, koos ik voor mezelf en meldde me ziek. Ik dacht thuis te kunnen uitrusten, maar het tegenovergestelde gebeurde. De driftbuien werder erger en erger. Die periode bracht stress, wanhoop en innerlijke conflicten met zich mee. En kan je nu vertellen: die weg bewandelde ik niet voor niets. Het was de voorbode en een onmisbaar onderdeel van een bijzondere periode in mijn leven: die van persoonlijke transformatie.
Spiegeltje, spiegeltje…
Al die tijd dacht ik dat een probleem met mijn werk had. Door bewust afstand te nemen van alle stress, zag ik de puzzelstukjes in elkaar vallen. Ik was mezelf volledig kwijt. Mijn kind voelde hoe ik al die tijd al in mijn vel zat en gaf het in klare taal aan me terug.
Ik ging lezen over hoogbegaafde, -gevoelige, -bewuste, temperamentvolle kinderen en las over mezelf. Ik keek naar haar gedrag en zag mezelf. Mijn eigen onverwerkte stukken, mijn onvervulde behoeften, mijn eigen wensen en… mijn eigen kansen en kwaliteiten. Ja, waar ik altijd een meisje vol razernij, verdriet en frustratie had gezien, zag ik nu meisje dat in de basis verlangende naar verbinding. Een meisje dat schreeuwde om een moeder in balans. Zij deed mij geen geweld aan. Dat deed ik zelf.
Er was werk aan de winkel. Mijn man en ik konden dit niet alleen. Als je met z’n drieen in zo’n bubbel zit is het soms heel lastig om een stapje terug te doen en de dynamiek te zien. En dus schakelden we een kindercoach in met een specialisme in hoogbegaafdheid. We hadden geluk dat de gemeente ons een Persoons Gebonden Budget (PGB) verstrekte. Toen ik de kindercoach in actie zag en wij als gezin onszelf, elkaar en onze patronen begonnen te begrijpen, toen begon dat oud vonkje weer op te vlammen. Hier werd ik pas écht blij van.
Een kind in balans begint bij een volwassene in balans
Juist de hulp, ondersteuning en inzichten die wij als ouders kregen maakten het verschil. Kwartjes vielen. We gingen anders kijken, denken en reageren. En onze dochter? Die begon voor onze ogen letterlijk meer en meer te stralen. Ik wilde zelf de inzichten en tools hebben om er écht voor mijn kind te kunnen zijn en begon daarom met de 2-jarige KIK opleiding tot kindercoach. Daar ontdekte ik hoe je anders kunt kijken naar probleemgedrag. Hoe je achter probleemgedrag mooie kwaliteiten van je kind kunt ontdekken. Ik leerde oplossingsgericht te coachen vanuit de kwaliteiten van kinderen en hun ouders. En het mooie is… ik werd zelf ook flink door de mangel gehaald. Want hoe zat het eigenlijk met mijn beperkende overtuigingen, mindset, onderdrukte gevoelens, maskers en coping strategieën? Hoe had ik me altijd staande gehouden en was dat nog wel nodig op die manier? En werd het niets eens tijd om die talenten die ik als kind al had – maar ver weg had gestopt – af te stoffen en te gaan waarderen.
Oefff… dat was pittig. En heel mooi.
Telkens opnieuw keek ik in de spiegel die mijn kind me voorhield. Het was als een reis terug in de tijd, waarbij ik mezelf als kind, tiener, adolescent en volwassene door een andere bril ben gaan bekijken. Ik heb oude pijn kunnen verwerken, ballast losgelaten en ik ben nieuwe dingen gaan proberen; dingen die veel dichter bij mezelf liggen. Ik leerde dus niet alleen kinderen en hun ouders te coachen bij het ontdekken van hun eigen kwaliteiten, hulpbronnen en oplossingen. Nee, ik ging zelf ook werken aan een leven vol eigenwaarde, veerkracht en vertrouwen.
Drie keer raden…? Het gedrag van onze dochter veranderde volledig.
Weg waren de driftbuien. Nou ja, zo af en toe kwam er nog eentje voor, zoals bij zoveel peuters.
Slaan, schoppen en bijten was gedaan.
Alles werd zachter, kalmer.
We voelden meer verbinding.
Rust. En plezier.
Een kind dat zich gezien en gehoord voelt, voelt zich veilig
Elk kind beleeft de wereld op zijn eigen manier. Ik zie het als onze taak om ons kind de ondersteuning te bieden die ze nodig heeft, zodat ze kan groeien en bloeien. Om in balans te zijn en blijven met die prachtige kwaliteiten van haar. Dat vraagt om veel liefde, geduld, duidelijke grenzen en heel veel experimenteren.
Het vraagt ook een flinke portie zelfinzicht. Want ja, ook wij verliezen soms ons geduld, pakken het onhandig aan of reageren vanuit een stuk oude pijn. Dat zijn onze eigen aha-momenten. Zelfzorg, ontladen, ontspannen en opladen, is van onschatbare waarde!
We kiezen voor een manier van communiceren die verbindt in plaats van veroordeelt. We bouwen aan een veilige omgeving waarin er ruimte is om te proberen en leren, om ‘fouten’ te mogen maken en daar samen plezier in te hebben. En… we kijken verder dan ‘probleemgedrag’ want intussen weten we beter. Er zitten altijd mooie kwaliteiten achter. En wanneer je die kwaliteiten ontdekt, uitspreekt en waardeert, voelt je kind zich écht gezien en gehoord. Dan hoeft het niet meer in de overdrive. Precies daar groeit veiligheid en een betere band.
Kindercoach en kindertalentenfluisteraar
Is eigenlijk niet elke zoon of dochter een natuurkracht in het lichaam van een jong kind? In de 42 jaar dat ik leef en mijn plek probeer te vinden in dit leven, is het mijn dochter geweest die de boel écht flink in gang heeft gezet. Als een super katalysator laat ze mij en mijn man in al haar facetten zien dat het tijd is om in onze eigen kracht te staan (sorry voor het cliché!). Om te dealen met onverwerkte emoties. Om zonder oordeel naar onszelf te leren kijken. Om te doorgronden waar bepaalde overtuigingen en belemmeringen vandaan komen, die we onbewust of bewust al heel lang met ons meedragen. Die misschien wel van generatie op generatie zijn overgedragen.
Onze dochter, een natuurkracht die niets liever wil dan dat haar ouders die stap zetten, zodat wij op onze beurt haar kunnen helpen haar eigen stappen te zetten. Onze wonderschone dochter, die alles terugspiegelt van wie wij in essentie zijn.
Inmiddels ben ik erkend kind-oudercoach, 1000 dagen coach én kindertalentenfluisteraar en help ik ouders en kinderen via Oh, Glow Up. Jezelf leren kennen en waarderen: het maakt je leven zoveel lichter. Daar kun je niet vroeg genoeg mee beginnen. En je bent er nooit te oud voor. Het leven gaat niet om ‘growing up’, maar om ‘glowing up’.
Ben jij klaar voor de ontdekkingstocht?
Wil jij je kind een vliegende of nieuwe start geven? Hem of haar helpen meer zelfvertrouwen en veerkracht te ontwikkelen met praktische tools en handige tips? En ben jij klaar voor een heel mooie ontdekkingstocht, een avontuur samen met je kind waar jullie beiden – en zelfs het hele gezin – de rest van jullie leven baat bij hebben? Fantastisch! Dan gaat er binnenkort een prachtig hoofdstuk voor jullie van start.
