“𝗝𝗲 𝗵𝗼𝗲𝗳𝘁 𝗻𝗶𝗲𝘁 𝘃𝗼𝗼𝗿 𝗲𝗲𝗻 𝟭𝟬 𝘁𝗲 𝗴𝗮𝗮𝗻. 𝗘𝗲𝗻 𝟴 𝗶𝘀 𝗴𝗼𝗲𝗱 𝗴𝗲𝗻𝗼𝗲𝗴, 𝗵𝗼𝗼𝗿!”
Een moeder – Marieke – maakt zich zorgen om haar 7-jarige dochter. Het meisje wil de dingen 100% op haar eigen manier doen. Het moet perfect, want stel je voor dat het misgaat… dan gaan alle alarmbellen af.
Meestal zoeken ouders naar een oplossing voor het gedrag van hun kind. Maar ook Marieke heeft een verhaal. Ze herkent toch wel iets van ‘die hoge lat’ in zichzelf. Zij heeft er zelf helemaal geen problemen mee. Maar ze gunt haar dochter een onbezorgde jeugd waarin het meisje lekker kan freewheelen en experimenteren. Aanklooien zonder te hoeven presteren.
En dan komt een eerste inzicht: zo lang ze zich kan herinneren hoort Marieke van haar ouders dat ze ‘niet altijd voor een 10 moet gaan. Een 8 is goed genoeg’.
Van generatie op generatie
Waarom dit haar irriteert? Die 10 is voor haar een bijproduct van haar eigen intensiteit. Ze geniet van elk creatieproces, van dingen tot op de bodem uitzoeken, van het plaatje compleet maken. Dat geeft haar vleugels en energie. Dat is wat helemaal bij haar past. Ze heeft het gevoel dat haar ouders haar terugfluiten, altijd bang zijn dat ze teveel doet en teveel is. Het voelt voor haar als een afwijzing. Als wantrouwen in haar veerkracht.
Begin bij de volwassene, niet bij het kind
Hmm… hoe logisch is het om (alleen) het meisje te coachen als er blijkbaar een thema in de familielijn speelt? Een sessie systemisch en spiegelend coachen met Marieke volgt. Daar ligt de sleutel.
Tijdens een geleide visualisatie ziet Marieke haar voorouders voor zich. De overtuiging ‘Je hoeft niet voor een 10 te gaan. Een 8 is goed genoeg’ neemt ze mee onder de arm. Ze loopt haar voorouders één voor één langs en kijkt ze in de ogen. Bij sommigen heeft ze een duidelijk beeld, bij anderen helemaal niet.
Dan stopt ze bij haar opa van moeders kant. Ze heeft hem nooit gekend. Hij knikt en zegt fel: “Je kunt nog zo hard werken, maar uiteindelijk gaat je kop eraf. En blijf je met niks achter.”
Marieke vraagt haar opa in gedachten om uitleg en om haar de ruimte te geven haar leven op haar manier te leiden. Om vertrouwen. Ook al is hij al lang geleden overleden.
Dat doet hij.
Heling van intergenerationeel trauma
Een paar weken later doet ze iets spannends. Ze deelt deze nogal onthutsende ervaring met haar moeder, de dochter van opa. Er is een en al herkenning, want ja… opa heeft zich achterover gewerkt, is verraden, bouwde alles opnieuw op en toen het eenmaal goed ging, werd hij ziek en overleed hij. Haar moeder geeft aan dat opa nooit iets goed genoeg vond. Zij moest knokken. En dat wilde ze haar eigen dochter besparen.
Op dat moment voelt Marieke liefde en bescherming in die woorden in plaats van afwijzing. De puzzelstukjes vallen in elkaar.
Beide vrouwen huilen vanwege de herkenning en de verbinding en het contact met een opa die al 50 jaar dood is.
En het meisje van 7? Die blijft haar prachtige zelf, met die hoge lat en haar intense beleving. Net als haar moeder.
