Verdwalen in een gedachtenkasteel 🏰🌈
Al zolang ik me kan herinneren bezoeken mijn dochter en ik ’s avonds in bed een gedachtenkasteel. Dat kasteel is de afgelopen jaren flink gegroeid en veranderd. De Waanzinnige Boomhut met zoveel Verdiepingen is er niets bij!
We struinen er doorheen, klimmen, ontdekken. We verzinnen nieuwe kamers, trappen, glijbanen die uitrollen, inclusief geluiden, texturen, geuren en smaken. Met gouden knopjes waarop je kan drukken. Spannend, want we weten nooit wat er dan gebeurt! Favoriet is natuurlijk de snoepkamer: een kamer à la Willy Woncka waar we ongegeneerd los kunnen.
Maar we verzinnen ook andere kamers. Wat denk je van:
🏰 de applauskamer
🏰 de spiegelkamer
🏰 de trotskamer
Applaus omdat we zijn wie we zijn en mogen wennen aan complimentjes en aandacht van anderen.
De spiegelkamer, om echt goed naar onszelf te gaan kijken. En misschien nieuwe dingen te ontdekken.
De trotskamer, waar we ongegeneerd één ding van de dag uitlichten. En als we willen bezoeken we ook nog even de danskamer, de verkleedkamer, de zeepkamer, de boskamer (ook een favoriet, hoe relaxed is het daar!?).
En gisteren bedacht mijn dochter De Dapperkamer.
‘Mam, dat is een kamer waarin we de dingen doen die we eigenlijk heel spannend vinden. Ik ga in de Baron. Ga jij maar naar die clowns toe!’ 🤡😨
Ik voel nu al aan dat we de komende tijd heel vaak naar De Dapperkamer gaan. Als voorbereiding op spannende momenten (diplomazwemmen, vriendjes maken, en voor mij: met mijn oudste neef naar Walibi Fright Night). Of om terug te kijken op de dappere dingen in ons leven.
Verbeelding brengt zoveel! Verbinding, ontspanning, communicatie en… nieuwe denkrichtingen en oplossingen.
En dan is het écht tijd om te slapen. Steevast drukt mijn dochter op een gouden belletje in de prinsessenslaapkamer.
“Tingelingeling”.
En dan gaat het verhaal:
‘In de keuken rinkelt een bel. De hofdame weet dat prinses Fientje in bed ligt en nog een warme chocolademelk wil. Met elk slokje wordt ze slaperiger en slaperiger. Ze maakt een kopje voor haar, loopt met haar dienblad naar boven en klopt aan.’
“Klop klop klop!”
“Kom maar binnen”, roept Fientje.
Ze neemt zogenaamd een slok en ontspant meer en meer.
En drijft heerlijk dromenland in, via ons prachtige gedachtenkasteel.
