De kinderen in mijn praktijk komen tot hun eigen oplossing. Vaak is dat: bewegen! Bewegen om zichzelf weer aan te zetten. Bewegen om overvloedige energie kwijt te kunnen. Bewegen om je lichaam te leren voelen. Bewegen.
Oh, ironie. 🙄
Bewegen was voor mij als kind niet altijd een pretje. Stuntelig en klungelig bewoog ik me door het leven. Ik was snel moe. Wat zeg ik: volledig buiten adem na een klein sprintje. En mijn hypermobiliteit maakte de gymlessen niet fijner.
Met turnen zakte ik dan ook altijd door mijn superlosse schoudergewrichtjes heen. Kunstjes in de ringen of op de ‘brug ongelijk’ mondden altijd uit in valpartijen.
Ook al was mijn gymdocent op de hoogte was, ze maakte geen uitzondering. “Probeer het toch maar”, snauwde ze dan. Wat denk je.. een magere zes op mijn diploma. Soms een vijf. En ik balen, want een goed rapport vond ik super belangrijk! Met de grappen over mijn sportieve prestaties ‘lachte’ ik net zo hard mee. 😖
Later heb ik me er nog vaak over verwonderd dat het vak Lichamelijke Opvoeding weinig met opvoeding te maken had. Had ik maar geweten dat je niet zozeer goed of slecht bent in sport, maar dat je een conditie en spieren hebt die je kan opbouwen. Als je daarin gecoacht wordt. Dat niets vast staat, maar dat je stapje voor stapje kan groeien!
Lastig vond ik dat, het onderlinge vergelijken. Een applaus voor iemand die vier meter over de bok vliegt, maar schamper gelach om de jongen die het eindelijk aandurfde om toch op de springplank te jumpen en maar net zijn voeten op de bok krijgt.
Dat gevoel van competitie en het gevoel te falen, heeft zo lang ik me kan herinneren mijn interesse in bewegen – en zeker in teamsport – beneden het vriespunt gebracht.
Bewegen had voor mij te maken met MOETEN.
En met falen.
Met gemis, met een oordeel. Een onuitgesproken oordeel weliswaar. Maar wel een overtuiging die zich hardnekkig in mijn koppie nestelde.
“Je MOET bewegen of op teamsport, want anders…
☝ krijg je nooit vrienden
☝ val je buiten de groep
☝ leer je niks over samenwerken
☝ word je dik
☝ ben je lui”
Maar sinds ik ouders en kinderen coach bij het terugvinden van hun kalmte, via Ontladen, Ontspannen en Opladen, besef ik dat ik mezelf te weinig van die drie O’s gunde. Ik keek naar ‘beweging’ door een gekleurde bril!
Besef? Bewegen gaat niet om MOETEN, om ergens vanaf te komen wat niet oké is. Of dat nu alleen zijn, overgewicht of innerlijke onrust is.
Je kan ook bewegen vanuit liefde. 🏃♀️💕
💛 Liefde voor muziek, de natuur, de geur van een lentebos.
💛Liefde voor fijne gesprekken tijdens een lange wandeling.
💛Liefde voor je eigen energiepotje, je hersenpan die wat ruimte mag krijgen.
💛Liefde voor je benen en voeten die jou al je hele leven dragen, die je helpen te aarden en een plek in te nemen.
Liefde voor jezelf. En voor het leven.
Het is niet meer ik versus die ander.
Het is niet meer ik versus mezelf.
Het is ik voor mij.
Daar zit de beweging.
✨
