“Ik ben moe-hoe!” roept ze. “Ik kan niet meer lopen!” Mijn 4-jarige heeft besloten niet naar bed te gaan, ondanks dat ze compleet gesloopt is van een hele dag op de BSO. Mijn eerste reactie is “Hoppakee meid! Daarom gaan we juist naar bed. Kom op.”
Maar ze slaat haar armen demonstratief over elkaar, draait haar rug naar me toe en gromt wat. Dan laat ze zich op de bank vallen en glijdt zogenaamd uitgeput op de grond. Er klinkt een hoop gekreun en gekerm.
Ik merk mijn eigen ongeduld. Ha! Dat is het moment dat ik weer even bewust wordt van mezelf en míjn eigen verlangens. Zou ik nu gaan pushen, dan raak ik uit verbinding met haar. Ik weet wat er gebeurt als ik mijn autoriteit gebruik, mijn strenge stem op zet en haar vertel wat ik van haar gedrag vind. Dan voed ik het vuurtje. En logisch, want wat gebeurt er dan? Dan stap ik uit het contact met haar en zet mijn eigen behoefte centraal. Zoiets van “ Opschieten, want mama wil zo meteen van een rustige avond genieten”.
Een paar dagen geleden hebben we slakken in het bos gezien. Een hele boomstam vol. Dat maakte indruk. Ik ken mijn dochter goed. En ik weet dat ze van grapjes en spelletjes houdt. Ze heeft een rijke fantasie en die zet ze graag in, ook al is ze heel moe. Aansluiten bij die mooie kwaliteit helpt ons allebei in deze situatie.
“Hé meisje”, fluister ik. “Zullen we als slákken de trap op glijden. Dan mag jij eerst. En kom ik achter jou aan.” Ik doe mijn beste slakkenperformance in de woonkamer en jawel, maak er – al zeg ik het zelf – geweldige slakkengeluiden bij. Jammer dat ik het hier niet na kan doen.
Er gaat een koppie nieuwsgierig omhoog. En ja hoor! Zij weet natuurlijk véél beter hoe een slak doet. En hop daar gaan we centimeter voor centimeter met een hoop vieze geluiden richting de trap, trede voor trede traag omhoog, zo het bedje in. Inmiddels hebben ook regenwormen én cheeta’s een plekje in het ritueel gekregen.
Een blij meisje doet haar oogjes dicht. “I love you”, zegt ze en draait zich op een zij.
🌟 Wil jij echt contact met je kind? Niet om je zin door te drijven, maar om samen iets positiefs te maken van een uitdagende situatie? Sluit dan aan bij de belevingswereld van je kind en ga vandaaruit verder. Dan blijf je in verbinding, voelt je kind zich gezien en is er zoveel meer mogelijk. Enne… het is ook gewoon samen lol maken. Heerlijk, na een drukke werkdag!
Ik hoor je denken: moet ik dan altijd op die manier aan de slag?! Hoeft ook niet. Juist omdat je investeert in de verbinding met je kind, is de kans groot dat het bedritueel de volgende keer van een leien dakje gaat.
Groeien doe je samen. 🌱
