“Ik wil NOOOOOOIT meer naar school!”
Het is een zonnige zondag in het Fien en Teun park. Dochterlief kijkt haar ogen uit en besluit op dat moment dat school gewoon super stom is. Ze zou hier wel voor altijd willen blijven. Bij de geitjes, in de zon, spelend met water. En met papa en mama. Wat kan het leven mooi zijn. Niets moet, alles mag.
“School heeft toch ook leuke kanten? Dan kan je je vrienden weer zien. Stel je voor dat je nooit naar school zou gaan, dan is het leven maar saai. Dan zit je altijd bij ons. En heb je geen kinderen om mee te spelen.”
Ik hoor het mezelf gewoon zeggen, terwijl ik ook denk ‘wat doe ik nu?!’.
“MA-HAM…!”, zucht ze. “Als ik nooit naar school was gegaan, had ik mijn klasgenootjes nooit leren kennen. En je kan toch niet missen wat je niet kent?” Ze kijkt me boos aan.
Oeps. Vijf jaar.
Uitgeluld.
👊
En dat is maar goed ook. Ik was éven vergeten dat een rationele benadering van gevoelens kant noch wal raakt.
Die boze blik heeft niet dus niet eens zozeer te maken met mijn kromme redenering (hoewel die reactie ook bekend is in ons gezinsleven). Maar veel meer met het feit dat ik iets probeer weg te halen bij haar.
Haar gevoel.
Ik dank je wel, lieve dochter van me.
Hoe dan wel?
Zo dus: 👇
“Ik zie hoe jij vandaag aan het genieten bent, lieve schat! Dit zouden we wel weken achter elkaar kunnen doen, hè?! Ik vind het ook jammer dat morgen weer is afgelopen.”
PUNT.
Niks meer, niks minder.
Herken wat er speelt bij je kind en geef het de ruimte.
Laat die teleurstelling er zijn.
Vermijd het willen oplossen van iets wat ongemakkelijk voelt.
Het willen WEGPOETSEN van dat wat niet fijn is.
En als we dat met z’n allen leren (inclusief ik, elke dag opnieuw), dan voeden we een generatie kinderen op die leert omgaan met emoties en tegenslagen.
Dat is veerkracht!
En dat begint bij ons.
