Een paar weken geleden vierden we vakantie in een zo’n superdeluxe all-in hotel in Turkije. Buiten de schoolvakanties om, heerlijk! Het was dan ook hartstikke rustig daar. Fantastisch voor ons, maar voor onze kleine… hmmm, misschien wat minder. Vriendjes maken doe ze zo graag. Toen we aankwamen waren al even binnen gewandeld bij de miniclub, maar zo’n grote, lege zaal met twee Turkse medewerkers die alleen Turks praatten kwam een beetje intimiderend over.
“Kom, Fientje. Er zijn geen andere kindjes hier. Zullen we lekker naar het zwembad gaan?”
Ze keek ons vol ongeloof aan. Hoe kwámen we op het idee!
Je raadt het al: de miniclub werd haar favoriete hang-out tijdens de vakantie. ’s Ochtends en ’s middags. Wat gebeurde hier? Heel simpel: we vulden het voor haar in. Wij reageerden vanuit onszelf, met onze eigen ideeën en de gevoelens die daarbij hoorden.
- Ze vindt het vast spannend om alleen met een volwassene te zijn die haar taal niet spreekt
- Ze vindt het vast saai als er geen andere kinderen zijn
- Ze zal zich vast vervelen als…
- En ga zo maar door!
Waar ‘ze’ staat hoorde ‘ik’ te staan.
Onze dochter gedijde uitstekend bij alle 1-op-1 aandacht die ze kreeg, kwam bij van de rust in dat lokaal en liet elke keer vol trots zien wat ze had gedaan, gemaakt en geleerd.
Op de derde dag startte ze zelfs de onderhandeling: “Mam? Ik ga naar de kidsclub. Kunnen jullie lekker samen koffie drinken. Fijn toch?”
“Vooruit meid, jij hebt ook vakantie. Komen we je over twee uurtjes weer halen.”
De slimmerd. Ze weet wat ze wil, ze pakt de regie en gaat het avontuur tegemoet.
Moraal van dit verhaal: gebruik eens wat meer NIVEA:
- Niet
- Invullen
- Voor
- Een
- Ander
En zeker niet voor je eigen kind. 😉
