Oh, kom toch eens kijken...
Sinterklaas is een magische tijd voor kinderen. Het zetten van de schoen, de spanning, en natuurlijk de verrassing de volgende ochtend. Dit jaar bracht die magie in mijn gezin niet alleen pepernoten, maar ook een waardevolle levensles.
Schoentje zetten: ook voor volwassenen?
De avond ervoor zat mijn dochter vol verwachting. Ze had haar schoentje gezet, hoopvol dat Sinterklaas iets lekkers zou achterlaten. Als grapje vroeg ik haar: “Zouden volwassenen ook hun schoen mogen zetten?” Haar antwoord was simpel: “Je kan het proberen.”
Dus stonden er die avond niet één, maar twee schoenen voor de schuifpui. Bij gebrek aan een open haard moest dit maar de plek zijn waar de goedheiligman zijn lekkernijen zou achterlaten.
Ochtendspanning: waar zijn mijn pepernoten?
De volgende ochtend rende mijn dochter vroeg naar beneden om te kijken wat Sinterklaas had gebracht. Ik draaide me nog even om in bed, tot ze enthousiast terugkwam. “Mam! Deze is voor jou!” Ze gaf me een enkele pepernoot. Nog half slapend at ik hem op, terwijl zij weer naar beneden ging.
Later, toen ik opstond, keek ik nieuwsgierig in mijn eigen schoen. De avond ervoor had ik er een handvol pepernoten in gedaan, als grapje voor mezelf. Tot mijn verbazing was mijn schoen leeg. Hoe kan dat nou?
Ik keek mijn dochter aan en vroeg: “Weet jij hoe dit kan? Ik kreeg toch maar één pepernoot?” Ze antwoordde met een strak gezicht: “Je hebt er één gekregen, mam.” Haar rode wangen en nerveuze blik zeiden echter iets anders.
De waarheid komt boven
Ik bleef doorvragen: “Heb jij mijn pepernoten uit mijn schoen gepakt en opgegeten? De pepernoten die ik van Sinterklaas kreeg?” Ze hield het nog even vol, maar uiteindelijk brak ze. “Mama, sorry! Maar ze waren ook zo lekker!”
Ze barstte in tranen uit. Grote snikken en eindeloos veel keer “Sorry, mama”. Het schuldgevoel overspoelde haar, en ze kroop snikkend bij me op schoot.
Corrigeren in verbinding
Op dat moment had ik kunnen kiezen voor boosheid of straf. Maar dat voelde niet goed. In plaats daarvan hield ik haar vast en vroeg haar hoe ze zich voelde. We bespraken het schuldgevoel dat ze had, de schaamte, en waarom ze in eerste instantie niet eerlijk durfde te zijn.
Ik vertelde haar: “Ik denk dat je een belangrijke les hebt geleerd. Hoewel het even fijn voelde om te doen waar je zin in had, weet je nu hoe dit voelt. En ik denk dat je dit niet meer zult doen.” Haar antwoord was resoluut: “Nooit meer, mama. Echt nooit meer.”
Een les die blijft hangen
De dagen daarna was mijn dochter opvallend gul met haar eigen pepernoten. Goedmaken hoefde voor mij niet, maar het was een duidelijk signaal dat het kwartje was gevallen.
Deze ervaring heeft me opnieuw bevestigd hoe krachtig het is om kinderen te corrigeren in verbinding. Straf is niet altijd nodig; een gesprek en begrip kunnen vaak veel meer bereiken.
Wat neem jij mee uit dit verhaal?
Als ouder is het soms verleidelijk om snel te straffen bij ongewenst gedrag. Maar wat gebeurt er als je even stilstaat, je kind écht hoort, en hen helpt te begrijpen wat ze voelen? Bij ons thuis werkt corrigeren in verbinding het beste.
Hoe ga jij om met situaties waarin kinderen een fout maken?
