Traumasporen…. hoe kom je er vanaf?

Of ik een lijstje wilde maken met traumatische herinneringen die nu nog stress bij me oproepen? Pfff… ik dacht en dacht en dacht. ´s Nachts vluchten voor een huisbrand. Ja, meegemaakt. Nu nog stress? Nee. Een inbraak terwijl we boven aan het slapen waren. Ja. Nog stress? Nee. Geweld op school? Yep, meerdere keren meegemaakt. Nog stress? Naaah.. alleen nog een mild verdriet voor dat meisje van toen.

 

Ik wilde die drie cursusdagen de Trauma Buster Technique (TBT) leren, zodat ik vaders, moeders en kinderen extra kan ondersteunen als zij daarom vragen. TBT is een combinatie van EFT (kloppen) en NLP, waarmee je schokkende gebeurtenissen vervreemdt en vervormt, waardoor de herbeleving verandert en die gebeurtenis geen vat meer heeft op nu. Het is kort, luchtig en mild. Mooi toch?

 

Maar ja, je kan een ander zo ver brengen als je zelf bent gekomen. En een behandeltechniek is geen trucje. Zoiets moet je ondergaan, zodat je snapt en voelt hoe het werkt.

 

En dat heb ik gemerkt.

 

Ik was ervan overtuigd dat ik geen trauma’s had. Surprise, surprise: ik zit boordevol herinneringen aan schokkende momenten die nu nog steeds iets doen met mijn lijf en mijn gevoel. Het was allemaal zo veilig opgeborgen in een kast vol laatjes. 

 

Een mede-cursist oefende met me. Een van die laatjes die ik ooit had dichtgeknald ging ineens open. Alle details kwamen terug. De emoties, de sensaties in mijn lichaam, details die vertroebeld waren of die ik had ingeruild voor details die niet klopten. Geluiden, beelden, geuren, namen zelfs… Tranen over mijn wangen. En ik maar denken dat het een gepasseerd station was. Dat ik er afstand van had genomen, onder het mom van ‘Dat is nu klaar, wat geweest is is geweest en doorrrr!’ 

 

Maar het was er.

En het kwam los.

En de sensaties en emoties werden na één minuut minder en minder.

Wat overbleef was simpelweg die ene herinnering aan die ene nare ervaring die nu eenmaal bij mijn levensverhaal hoort. Die is nu afgerond. Die ligt in het verleden. 

 

Wow.

 

Tijdens die drie dagen heb ik met drie persoonlijke herinneringen gewerkt. En bij alle drie ervaarde ik ditzelfde wonderlijke proces. Wie mij kent, weet ik dat nu gretig een lijstje maak met gebeurtenissen die ik ook wil onderzoeken. Want hoe meer ballast overboord gaat, hoe meer het gaat stromen! (Maar: alles op z’n tijd)

 

Het meest frappant?

 

Dat was de ontdekking wat nu precies de meeste impact had: het was niet zozeer de heftige gebeurtenis die de diepe sporen achterliet. Nee, het was vooral het gevoel dat ik er alleen voor stond op dat moment.

Dat hoofdstuk is herschreven

 

Ik denk dat we als mens ontzettend veel kunnen dragen en verdragen: zo lang we ons gesteund voelen. Een arm om je heen maakt een wereld van verschil.